Σήμερα ήταν η γιορτή αποφοίτησης του γιού μου από το νηπιαγωγείο. Μόλις ξύπνησε το πρωί, γεμάτος άγχος για το αν θα τα καταφέρει να παίξει το τραγούδι του πιάνο, αν θα έχει κόσμο, είδα μπροστά μου το 2,5 ετών μικρό αγοράκι που πήγαινε για πρώτη φορά στο παιδικό.
Από πότε πέρασαν τρία χρόνια με κλάματα, αρρώστιες, παρεξηγήσεις, αλλά και πάρτι, γιορτές, εκδρομές, κλπ.
Πιστεύω ότι σήμερα χάνουμε τον χρόνο μας, με όλα αυτά που επιτάσσει η κοινωνία μας. Χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να τα μάθουμε να βγάλουν την πάνα όσο πιο μικρά γίνεται, να τρώνε μόνα τους, να μάθουν να ζωγραφίζουν σαν Πικάσο, να γράφουν, να διαβάζουν, να είναι καλοί αθλητές, να είναι οι αρχηγοί - δυνατοί στην τάξη τους. Και μέσα σ'αυτόν τον κυκεωνα καταστάσεων περνάνε οι απλές παιδικές στιγμές, οι σκανδαλιές, ο πολύτιμος χρόνος με την οικογένεια, ταξίδια, τα αστεία συμβάντα.
Δίνουμε πιο πολύ έμφαση σε πράγματα που θα συμβούν έτσι κι'αλλιως αργά ή γρήγορα και χάνουμε στιγμές οι οποίες δεν θα ξανάρθουν.
