Δεν
ξέρω για εσάς άλλα εγώ αυτό το ζω κάθε πρωί Τετάρτης! Το τελευταίο καιρό
προσπαθώ να εξηγήσω αυτό το «φαινόμενο».
Κάθε
Τετάρτη πρωί, μόλις χτυπήσει το
ξυπνητήρι ακριβώς στις 06.30 π.μ και πατήσω τα πόδια μου στο πάτωμα αισθάνομαι
κάτι να με τραβάει, να με λυγίζει…. Είμαι σαν κάτι κουκλάκια που είχαμε μικροί
στα γραφεία μας με ευλύγιστες αρθρώσεις που εσύ τα πατούσες, τα έλιωνες
και αυτά ξαναγύριζαν στην σωστή θέση. Ναι, έτσι ακριβώς αισθάνομαι μόλις πατήσω
τα πόδια μου στο πάτωμα και ….. σε λίγα λεπτά σιγά σιγά ξανά στο φουλ οι
μηχανές!!
Γύρω
μου όταν τους το ανέφερα το πρώτο πράγμα που μου είπαν είναι (εκτός του
γεγονότος ότι αυτοί δεν το έχουν αντιμετωπίσει) έχεις αποχρώσεις κατάθλιψης, να
το παρατηρήσεις και να το ψάξεις.
Καλά
θέλω να πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει
αποχρώσεις κατάθλιψης με όλα αυτά που βιώνουμε στην χώρα, στον κόσμο, στους
διπλανούς μας και φυσικά σε ‘μας !
Εγώ
όμως το «φαινόμενο» αυτό μετά από έντονη παρατήρηση το ονομάζω ΚΟΥΡΑΣΗ! ΚΟΥΡΑΣΗ
σωματική και ψυχολογική.
Η
δικιά μου κούραση εμφανίζεται ή καλύτερα χτυπάει την πόρτα μου κάθε Τετάρτη
πρωί! Μετά από ένα Σαββατοκύριακο με
φουλ δραστηριότητες με την οικογένεια, καθημερινή φροντίδα σπιτιού, καθημερινή
γυμναστική, διάβασμα, blog, εξωτερικές
δουλειές κλπ και όλα αυτά να τα υλοποιήσεις σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα
(ΑΓΧΟΣ).
Ετσι
κάθε Τετάρτη πρωί μαζί με το αλάρμ του ξυπνητηριού χτυπάει και το εσωτερικό
αλάρμ για να μου πει να βάλω φρένο! Να κοιμάμαι λίγο παραπάνω (5 ώρες μάλλον
δεν είναι αρκετές), να χαίρομαι την μετακίνησή μου με το ποδήλατο και να μην
κάνω πετάλι σαν τρελή για να προλάβω………. και τόσα άλλα που χαρακτηρίζουν όχι
μόνο την δική μου μέρα αλλά και πολλών από εσάς.
Και
ποιο είναι το όφελος σ’αυτόν τον τρελό καθημερινό αγώνα δρόμου? Αν δούμε τα
πράγματα ψύχραιμα θα καταλάβουμε ότι μόνοι επιβάλλουμε τον εαυτό μας σε αυτό το
τρέξιμο, το άγχος της επίτευξης όλων αυτών που θέλουμε να κάνουμε σε
συγκεκριμένο χρόνο. Και εκεί χτυπάει το αλάρμ ………..
Ναι
για να μου θυμίσει ότι δεν χρειάζεται, δεν είναι υποχρεωτικό να είμαι σε όλα
τέλεια, ακριβής…….και να καθυστερήσω σε κάτι λίγα λεπτά δεν χάθηκε ο κόσμος
γιατί……γιατί αυτά τα λίγα «χαμένα» λεπτά μπορούν να είναι μια ανάσα για σένα,
για το μυαλό σου, το σώμα και για την
καρδιά σου! Να ακούσεις στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μέχρι το τέλος το
αγαπημένο σου τραγούδι, να χαρείς την διαδρομή με το ποδήλατο καθώς πηγαίνεις
στην δουλεία……. αυτά τα λίγα χαμένα λεπτά είναι που κάνουν την διαφορά στην
καθημερινότητά μας. Λίγα, όχι πια χαμένα, αλλά κλεμμένα από την τρέλα λεπτά. Σκεφτείτε
το!
