Πρέπει ή Θέλω.

Χθες το βράδυ ο πεντάχρονος γιος μου αποφάσισε να διαβάσουμε πριν κοιμηθεί το βιβλίο "Τα ΠΡΕΠΕΙ  και τα ΘΕΛΩ του σκιάχτρου το καπέλο " της Ναντίνας Κυριάζη.

Το εν λόγω παραμύθι μιλάει για ένα σκιάχτρο που κανένα πουλί δεν τρομαζε μάλιστα δε  τον κορόιδευαν,  ώσπου μια μέρα ο αγρότης - δημιουργός του είπε ότι πρέπει να κάνει κάτι γιατί ο λόγος που δημιουργήθηκε ήταν μόνο να τρομάζει και να διώχνει τα πουλιά μακριά. Το σκιάχτρο προβληματίστηκε πολύ, τόσο που εκείνο το  βράδυ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί από τους εφιάλτες που  έβλεπε. Την επόμενη μέρα στο κτήμα πήγε και κάθισε στο χέρι του ένα μικρό σπουργίτι  και άρχισε να τον παρατηρεί. Τότε το σκιάχτρο άρχισε να  φωνάζει και το σπουργίτι καθόταν ατάραχο. ........

-Να ήρθα για να σε γνωρίσω γιατί τα υπολοιπα πουλιά μου είπαν ότι σε κάνουν ότι θέλουν ενώ εσύ προσποιείσαι το τρομαχτικό αυτά διασκεδάζουν μαζί σου ......

-Ο ρόλος μου είναι να τρομάζω τα  πουλιά......

- Ναι μα δεν μπορείς!

-Μα ΠΡΕΠΕΙ!

-Πάντα κάνεις αυτό που πρέπει? 

-...μέχρι τώρα....ναι, 

- Και τι γίνεται  με αυτό που θέλεις? ..................................

ΠΡΕΠΕΙ  - ΘΕΛΩ πόσες φορές  έχουμε οι περισσότεροι παγιδευτεί σε αυτό το δίλημμα. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσα από τα πράγματα που έχουμε κάνει στην ενήλικη ζωή μας είναι τα πρέπει που μας έχουν επιβληθεί από το  κοινωνικό περιβάλλον μας,  από τα πιο μικρά (σπίτι, στυλ κλπ) μέχρι και τα πιο μεγάλα (επάγγελμα, σχέση, γάμος, παιδιά). 

"Δεν είναι δυνατόν να γίνεις πολιτικός μηχανικός πρέπει να γίνεις δικηγόρος, γιατρός κλπ αφού είναι ο μπαμπάς σου ή μαμά σου"

 " Είσαι τόσο καιρό μαζί του πρέπει να του μιλήσεις για που το πάτε.."  

"Άντε τώρα  με το καλό και το δεύτερο παιδί πρέπει να το κάνεις για να είσαι οικογένεια.." κλπ  

Μέσα δε  σε όλο αυτόν τον κυκεώνα  απόψεων, ρυθμών ζωης,   χανόμαστε από τα θέλω μας και τα μπερδεύουμε με τα πρέπει μας.

Το αστείο όμως είναι ότι  μέσα σ΄αυτόν τον χαμό της  ζωή μας εμφανίζεται σε όλους μας είτε ένα σπουργίτι - άτομο  είτε μια κατάσταση- πρόβλημα, ένα καμπανάκι τέλος πάντων  που θα μας ταρακουνήσει και θα σου κάνει το καίριο ερώτημα "ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΈΛΕΙΣ?" και τότε πραγματικά είναι στο χέρι σου να αλλάξεις την ζωή σου, να καταφέρεις να ξεχωρίσεις τα πρέπει από τα θέλω και να βρεις τι είναι καλό, για το σκιάχτρο δε του παραμυθιού ήταν να είναι ο εαυτός του και ένιωθε περίφημα γιαυτό και όλοι τον αγαπούσαν.

Τώρα αν εσύ το προσπεράσει το καμπανάκι τούτο νομίζω ότι για το υπόλοιπο  της ζωης σου  θα σε περνάει από το μυαλό σου πως θα ήταν αν  είχες απαντήσει το προαναφερθέν ερώτημα,  τι θα γινόταν και μετά θα συνεχίσεις  να ζεις μια ζωή όχι δική σου, με την ταυτότητα σου, το δικό σου στίγμα αλλά μια ζωή με πρέπει.  

Οσο για μένα είμαι μάλλον από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους που αυτό το σπουργίτι το έχω στην ζωη μου τα τελευταια 19 χρονιά δίπλα μου και κάθε φορά που μπερδεύω τα πρέπει με τα θέλω  μου κάνει το ερώτημα "ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΈΛΕΙΣ?" και ξαφνικα γίνομαι ο εαυτός μου και νιώθω πολύ καλά και όλοι δίπλα μου είναι καλά. 

Τελικά ένα παιδικό παραμύθι δεν είναι μόνο για μικρά παιδιά αλλά και για μεγάλα παιδιά.