Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Ημιμαραθώνιος... μια οικογενειακή υπόθεση.




Τα πέντε τελευταία χρόνια έχω βάλει στην καθημερινότητα μου το τρέξιμο. Τουλάχιστον τέσσερες φορές την εβδομάδα τρέχω πρωι πρωι στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Με την "τσίμπλα" στο μάτι,  όσο και να νυστάζω, φοράω τα αθλητικά μου, ακουστικά, μουσική με τις αγαπημένες μου  λίστες από το Spotify (https://www.spotify.com/gr/) και ξεκινάω.
Το τρέξιμο για μένα είναι ο πρωινός καφές μου, ο Νο1 τρόπος να ξεπερνάω το άγχος της ημέρας που ξεκινάει, ο τρόπος να γεμίζω θετική ενέργεια και δύναμη (http://www.jenny.gr/4-logoi-gia-na-trexete/). Και όλα αυτά έχοντας  παρέα  την θάλασσα,   την παραλία Θεσσαλονίκης. 
Αποστάσεις... ότι μου πει το σώμα μου. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι το σώμα σε τέλεια φόρμα και μπορεί να τρέχω και 6-10 χλμ αλλά υπάρχουν και φόρες που η κούραση σωματική και ψυχολογική κάνουν το σώμα τόσο βαρύ που το να κάνεις 5χλμ είναι κάτι. Δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με το πόσα χλμ, σε πόσο χρόνο γιατί για μένα το τρέξιμο είναι ο καλύτερος φίλος μου-εμψυχωτής- ψυχολόγος.  Οταν τρέχω αδειάζει το μυαλό μου και το μόνο που σκέφτομαι είναι οι αναπνοές μου.
Και μια μέρα σηκώθηκα  και  αποφάσισα να θέσω ένα στόχο και τι καλύτερο από το  να τρέξω στον Διεθνή Μαραθώνιο "ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ" που γίνεται κάθε άνοιξη στην πόλη. 
Και έτσι ξεκίνησα.... και παρέσυρα και άλλους σε αυτό, τον σύζυγό μου και τον αδελφό. 
Ξεκίνησα με τα 5 χιλιόμετρα. Πρώτη χρονιά ήταν αν τα καταφέρω, δεύτερη χρονιά να κάνω καλό χρόνο και μετά πήγα στα 10 χιλιόμετρα. Αυτό όμως που πάντα με έκανε περήφανη ήταν ότι έτρεχα το τελευταίο χιλιόμετρο με τον γιο μου.
Έτσι αρχές Σεπτεμβρίου  ένα βράδυ, στη ώρα του παραμυθιού, ανοίχθηκε ο φάκελος "γενέθλια".

"Μαμά θέλω για δώρο να τρέξουμε όλοι μαζί σε ένα Μαραθώνιο! Θέλω να τρέξουμε μαζί, οι τρεις μας, να φτάσουμε στο τέρμα μαζί."
Δεν τον έδωσα ιδιαίτερη σημασία αλλά αυτή η επιθυμία του  γινόταν καθημερινή και έτσι έχοντας μπροστά μας τον  5ο Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης (http://www.thessalonikihalfmarathon.org/index.php?lang=el) πήραμε την απόφαση να δηλώσουμε συμμετοχή. Και η χαρά του έγινε μεγαλύτερη όταν έμαθε ότι θα τρέξουν μαζί μας και τα ξαδέλφια του. 
06:20 π.μ την ημέρα του Μαραθώνιου ήταν ξύπνιος  γιατί ήταν η μέρα θα τρέχαμε όλοι μαζί στον Μαραθώνιο. 

Κάποιος είχε ετοιμάσει από το πρωι  (6.30π.μ) τα παπούτσια μας.

Και έτσι 21.15 μμ είμασταν όλοι στη αφετηρία για να ξεκινήσουμε. 
Αν αφήσεις στην άκρη  όλα τα ευτράπελα  που μπορείς να ζήσεις σε μια τέτοια οργάνωση, πάρα πολύ κόσμο (Ανεπανάληπτη γιορτή.) καθυστέρηση στην εκκίνηση (κάποιοι νύσταζαν...), ένας αέρας κρύος (κατάλοιπο η φαρυγγίτιδα που ταλαιπωρεί εδώ και 5 ημέρες), η εμπειρία να τρέξουμε   παρέα και μαζί με τα παιδιά μας ήταν απίστευτη.  Η χαρά τους ότι έτρεχαν με τόσο κόσμο, με τους γονείς τους πλάι πλάι και με όλο  "το πανηγύρι"  μουσική, μπάντες ήταν κάτι το απίστευτο. 
Πραγματικά στον επόμενο μαραθώνιο δηλώστε συμμετοχή μαζί με τα παιδιά σας και τους φίλους σας όσο περισσότεροι είστε τόσο πιο καλά θα περάσετε. 

Και την ωρα που ξεκινάμε για την αφετηρία... δεν έχει υπάρχει τρόπος να πάμε ..
Γι'αυτό αποφασίσαμε
να κάνουμε ένα μικρό ζέσταμα περπατήσαμε 2,5 χλμ μέχρι την αφετηρία.


Στην αφετηρία βρήκαμε μια πολύ καλή παρέα Refugees running team (230 πρόσφυγες έτρεξαν με την υποστήριξη της UNHCR).
Running for a cause. Refugees running team




Η αναμονή μεγάλη και κάποιος πήρε έναν "power nap"





                                             

Τα καταφέραμε!!!

Εφέτος ήταν 3 !

Θέλω να πω ότι και εφέτος τρέξαμε με την   IKEA Running Team  "με στόχο την ευαισθητοποίηση του κόσμου αναφορικά με το κοινωνικό έργο των Δημοτικών Βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών του Δήμου Θεσσαλονίκης". 
Ευχαριστούμε και ραντεβού  στις 2 Απριλίου 2017 στον 12ο Διεθνη Μαραθώνιο Αλέξανδρος!(http://www.atgm.gr/index.php/el/)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μετάβαση....

pixabay Πέρασαν  4 1/2 χρόνια  (περίπου) από την ημέρα που ανέβασα το πρώτο post  στο  momwithsneakers.  Σε μια περίεργη περίοδο της ...