Λίγες ώρες έχουν περάσει από το τέλος του 12ου Διεθνούς Μαραθωνίου Μέγας Αλέξανδρος και η κούραση του σώματος είναι μεγάλη.
Το αστείο είναι ότι η απόφαση μου να τρέξω τα 10χλμ αλλά και τα 5χλμ ήταν μια επιθυμία του γιού μου. Κάνοντας μαζί προπόνηση τα Σαββατοκύριακα, μιας και είναι "my running pal" ήταν ενθουσιασμένος που θα τρέχαμε ξανά τα 5χλμ όλη μαζί (Ημιμαραθώνιος....μια οικογενειακή υπόθεση) αλλά πόσο πολύ θα ήθελε να με περιμένει όπως πέρσι στο τερματισμό των 10χλμ.
Όμως δεν έγιναν όπως ήθελε...αφού τα ξημερώματα Σάββατο προς Κυριακή σήκωσε ξαφνικά πυρετό! Ένα βράδυ με πολύ λίγες ώρες ύπνου...και μεγάλη στεναχώρια από τον μικρό...αναμονή αν θα πέσει ο πυρετός για να τρέξει.
Κάτι το οποίο δεν έγινε αλλά μας παρακάλεσε να του φέρουμε τα μετάλλια... Έτσι ο "εμπνευστής" της ημέρας δεν ήταν εκεί...αλλά φτάνοντας στο σπίτι, με 39,4 πυρετό, μας περίμενε με το γνωστό του μεγάλο χαμόγελο...το καλύτερο βραβείο...
Με το μεγάλο χαμόγελο του Γιάννου θα σας προτείνω, για μια ακόμα φορά, να πάρετε μέρος στον επόμενο Μαραθώνιο ή Ημιμαραθώνιο, δεν χρειάζεται να τρέχετε, περπατήστε...περπατήστε για κάποιο σκοπό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου