Στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας
στην Ελλάδα κυριαρχούσε η ιδέα της επένδυσης σε ακίνητα. Με την βοήθεια των
τραπεζών βρεθήκαμε αρκετοί με ένα ή και περισσότερα στεγαστικού εν τέλει σκοπού
δάνεια και με ακίνητο–α μεγαλύτερο-α των πραγματικών αναγκών μας κύριας
κατοικίας ή/ και εξοχικών, καλοκαιρινών – χειμερινών κατοικιών.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν μας
έβαλε το πιστόλι στο κεφάλι για να προβούμε σε αυτές τις ενέργειες, μόνοι μας
αποφασίσαμε και τις υλοποιήσαμε.
Έτσι και η δική μου οικογένεια βρέθηκε
να έχει μια εξοχική κατοικία στην Χαλκιδική. Δεν θα μπω στην διαδικασία αν κάναμε σωστά ή λάθος.
Το γεγονός ότι μένουμε όμως πολύ κοντά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε
διαμέρισμα, με μπαλκόνι που είναι πολύ δύσκολο να κάτσουμε λόγω του θορύβου και
του καυσαερίου, η 48ώρη απόδραση μας σε ένα σπίτι με κήπο, πράσινο και ηρεμία
κάνει αυτήν την αγορά ανεκτίμητη.
Το σίγουρο είναι ότι με την οικονομική
κρίση που μαστίζει την Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια περίπου η συντήρηση δύο κατοικιών με ένα μισθό ( σε κάθε οικογένεια υπάρχει και ένας άνεργος) είναι
πολύ δύσκολη. Αυτό το γεγονός και σε
συνδυασμό με το ότι αρνούμαστε να αποδεχθούμε την κατάσταση μπαίνει στο κάδρο η
γνωστή θεωρεία ότι για όλα φταιει το σύστημα, οι τράπεζες κλπ
Ομως δεν θέλω να μιλήσω για αυτά. Θέλω
να μιλήσω για το τι αντιμετωπίζεις να
έχεις σπίτι σε οικισμό!!
Τα χρόνια πριν την κρίση κάθε
Σαββατοκύριακο που πηγαίναμε στο σπίτι
βλέπαμε γύρω μας να χτίζονται μικροί κήποι της Βαβυλωνίας (σε 100τμ
κήπο), barbeque σε μέγεθος για να εξυπηρετεί τόσο κόσμο όσο εξυπηρετεί μία ταβέρνας του Αγίου Πρόδρομου Χαλκιδικής ή στα Βλάχικα στην Αθηνα. Μέσα τα
σπίτια (3 επίπεδα- 25τμ σε κάθε επίπεδο
περίπου) να έχουν τόσα έπιπλα που δεν μπορείς να μετακινηθείς ή απαγορεύεται να
καθίσεις αν δεν δεν έχεις στεγνώσει ή δεν έχεις άμμο και όλα αυτά σε σπίτια που η θάλασσα είναι 100μ
και είσαι εκεί για την θάλασσα.
Στα χρόνια πριν την κρίση το βοηθητικό
προσωπικό (δεν μου αρέσει η λέξη «γυναίκα») είχε σκοπό να κυνηγάει τα παιδιά
στον οικισμό για να μην κάνουν φασαρία και οι γονείς να κάθονται ανέμελα να
πίνουν τον καφέ τους ή το ποτό τους και να
παρουσιάζουν τα επιτεύγματα τους
στην δουλειά τους στους φιλοξενολυμενους τους ή στους λοιπούς ιδιοκτήτες – γείτονες του οικισμού. Τότε μέσα στο lifestyle των περισσοτέρων ήταν και οι καλοί τρόποι των
παιδιών. Τήρηση ωραρίου κοινής ησυχίας, σεβασμό ιδιοκτησίας κλπ και όλα αυτά με
την βοήθεια πάντα κάποιας «γυναίκας».
Η ετήσια συνέλευση των ιδιοκτητών
αφορούσε το πάρτι που θα γινόταν, πάντα κοντά στο δεκαπενταύγουστο (κάποιες
συνήθειες δεν φεύγουν από μέσα μας δεκαπενταύγουστο = πανηγύρι), πόσα κιλά
κρέας να ψήσουμε, ποιος dj θα
παίξει μουσική με απώτερο σκοπό το πάρτι του δικού μας οικισμού να είναι
καλύτερο από του διπλανού οικισμού.
Και να που ήρθε η κρίση!! Τα πρώτα
χρόνια κρατιόταν το πράγμα και γινόσουν γραφικός αν είχε αρχίσει να ανησυχείς
για την κατάσταση. Και μετά.....Συνελεύσεις ιδιοκτητών γιατί δεν
πληρώνονται τα κοινόχρηστα και αυτό έχει επακόλουθο ότι δεν πληρώνεται η ΔΕΗ άρα
θα κοπεί το κοινόχρηστο φως, δεν πληρώνεται ο φύλακας – κηπουρός κλπ
Και τότε μπαίνουν αρχικά τα πωλητήρια
και στην συνέχεια τα ενοικιαστήρια σε όλα αυτά τα super εξοχικά σπίτια και τότε.......Προκειμένου να τα νοικιάσεις γιατί δεν
μπορείς να συντηρήσεις (ποτέ δεν το λες αυτό, το νοικιάζω γιατί τα παιδιά πάνε
κατασκήνωση, γιατί πρέπει να με απόδοση η επένδυση αρκετά «έφαγε».....) πουλάς
το σπίτι ακυρώνοντας ότι Κανονισμό είχε αυτος ο καταραμένος οικισμό και το μετατρέπεις σε ζούγκλα.
ΕΙΔΗ ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΩΝ
Ο 'Ελληνας που ποτέ δεν μπορούσε να
είναι σε ένα ελίτ περιβάλλον διότι δεν ήταν «χαζός να πληρώσει» βγάζει όλο τον κομπλεξισμο του και φέρεται
ότι όλος ο οικισμός είναι δικός του, τα παιδιά παίζουν στις αυλές αυτών που
λείπουν (για να μην λερώνεται η δική του η οποία πλένεται δυο φορές την ημέρα
με χλωρίνη), φωνάζουν, τσιρίζουν και τα γράφουν όλα «στα τέτοιά τους» γιατί εγώ
είμαι ΘΕΟΣ.
Ο 'Ελληνας που έχει καταστραφεί από την
κρίση, έχει αναγκαστεί, να πουλήσει το σπίτι του στο καλύτερο προάστιο της
πόλης, ίσως και εξοχικό που είχε, βρίσκει και νοικιάζει ένα σπίτι που είναι για
4 άτομα και μένουν 10 (παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες, θείες κλπ) για να είναι τα
παιδιά στην εξοχή, στην θάλασσα (καθημερινά στην θάλασσα είναι βαριά 2 ώρες
μόνο) όλο το καλοκαίρι γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ. Αυτοί κουβαλάνε μέσα τους όλη την
κακία της αποτυχίας τους (στο μυαλό τους) και περνάν στα παιδιά τους το δόγμα ότι εμείς είμαστε οι καλύτεροι, τα παιδιά τους έχουν ότι καλύτερο σε gadgets (ipad, Iphone κλπ) και όλα στον οικισμό είναι δικά τους (μέχρι και ο κηπουρός που τον διατάζουν) και εδώ αρχηγοί διότι είμαστε όλο το καλοκαίρι
εδώ και εμείς είμαστε....
Και τέλος οι ξένοι τουρίστες που στην
Χαλκιδική πια είναι Σέρβοι, Βούλγαροι, Σκοπιανοι και ελάχιστοι Ρώσοι. Όλη την
ημέρα στη θάλασσα, να ψήσουν στη ψησταριά καμιά μέρα και νωρίς για ύπνο για να πάνε νωρίς στην θάλασσα μπροστά στον
οικισμό ή για μια εκδρομή.
Τώρα θα πείτε σε ποια φυλή του
οικισμού ανήκει η οικογένειά μου. Νομίζω στους απλούς, ήρεμους ανθρώπους που
αποζητούν λίγες μέρες χαλάρωσης, ξενοιασιας,ανεμελιάς και πάντα να σέβεσαι τον
διπλανό σου διότι όπως λέει ο σύζυγός μου «...δεν ήρθα εδώ να αποκτήσω φίλους, αν τύχει να κάνω έτυχε...» . Για οικονομικούς λόγους το σπίτι αυτό είναι
υποχρεωτικά οι διακοπές μας τα τελευταία χρόνια. Να το νοικιάσουμε το
σκεφτόμαστε αλλά από την άλλη δεν πληροί τις προϋποθέσεις που θέτουν οι
σημερινοί ενοικιαστές.
Σαν παιδί της πόλης πάντα πίστευα ότι
τα σπίτια στη θάλασσα είναι απλά λιτά σπίτια με τα άκρως απαραίτητα στην λειτουργία τους, κήπους, πλακόστρωτες πέργκολες για να τις περπατάς ξυπόλητος, να είσαι όλη
την ημέρα με το μαγιό, την άμμο στα πόδια. Να έχεις μια μικρή ψησταριά και να μαζεύεσαι με φίλους να πίνεις το ούζο, κρασί και να ψήνεις με το
μαγιό, με το αλάτι της θάλασσας στο δέρμα σου κλπ. Γιαυτό δεν πάμε διακοπές!
‘Ετσι λοιπόν χαρτογραφείτε ένας
οικισμός ή καλύτερα αυτές είναι οι φυλές
των οικισμών.
Κοιταζόντας λοιπον γύρω μου τώρα που
γράφω αυτές γραμμές στην αυλή, αν και κοινή ώρα ησυχίας άτομα χαχανίζουν
δυνατά, παιδιά τρέχουν μέσα σε αυλές (μπαινουν και στην δική μου για να δουν τι
κάνω) και γενικώς σκέφτομαι αν είναι καλό που μεγαλώνουμε με τον σύζυγό μου ένα
παιδί με την αίσθηση των ορίων, του σεβασμού και της απλότητας .
Κλείνοντας, εύχομαι να βρούμε την χαρά
της καλοκαιρινής ανεμελιάς και ξεγνοιασιάς των παιδικών μας χρόνων σεβόμενοι
πάντα τους άλλους και την κοινή μας – εξ΄ανάγκης και μη – συνύπαρξη σε χώρους
θερινών διακοπών...
