Πιθανώς τα πρώτα κρύα και η μετάβαση από τον ήλιο στην συννεφιά,
λίγο το γεγονός ότι κανείς δεν θέλει να τελειώσει το καλοκαίρι και ακόμη
περισσότερο το γεγονός ότι τελικά μεγαλώνω, είναι που με κάνουν να μελαγχολώ
(περισσότερο) κάθε Οκτώβρη.
Το πέρασμα του χρόνου και οι αλλαγές του καιρού νοιώθω ότι
πλέον δεν σηματοδοτούν την προσμονή νέων γεγονότων, αλλαγών και ενδυνάμωσης της
γενικευμένης αισιοδοξίας που νοιώθεις παιδί και όσο μεγαλώνεις αμβλύνεται από
την πραγματικότητα, την καθημερινότητα και δυστυχώς την παρατεταμένη
ύφεση. Η εμπειρία και η πατίνα του
χρόνου θέλοντας ή μη σε καθιστούν λιγότερο αισιόδοξο και περισσότερο
μελαγχολικό στις αλλαγές των εποχών και ειδικά στην σταδιακή μετάβαση από το
καλοκαίρι στον χειμώνα.
Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω γιατί
πλέον έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι είναι λίγα και καλά τα απολύτως αναγκαία
για να ¨νικάμε¨ τις δυσκολίες/ μελαγχολίες/ προβλήματα και να συνεχίζουμε πάντα
μπροστά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου